اشعار

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

بال رفتن تا حریمت را ندارد ایــن قلم             قاب قــوسینت کجا و مرغــک پندارها

طفل ابجدخوان توسلمان سیصدساله است             اســتوار مــکتــب ایــثار تــو عمّــارها

تانفس داریم وتاخورشیدمی تابد به خاک             دل به عشق بی زوالت می کنداقرارها

پای بوسی تو عزت داده ما را اینچنین             گل نباشد کس نمــی آید سراغ خــارها

کی روداز خاطرم یادت که درروزازل             کنده اند اسم تو را برسنگ دل حجارها

داغ تو در سینۀ ماهست چون خاک توأییم             لاله کی روییده درآغوش شوره زارها

گل که منسوب تو گردد رنگ وبویش میدهند             شاهد حرفم گلاب و شیشه ی عطارها

وقـت رزمت آنچـنـانی که میان کارزار             رو به تو آرند وقت خــستگی کرّارها

ای که باخون دلت پرورده ایی اسلام را             چشم واکن که نهالت داده اکنون بارها

سنگ می خوردی ومی گفتی که ایمان آورید             کس ندیده از رســولی اینچــین ایثارها

با عیادت از کسی که بارها آزرده ات             روح ایمان را دمیــدی بـر دل بیمارها

خم به ابرویت نیاوردی دراین بیست وسه سال             بر سرت گرچه بلاباریدچون رگبارها

رفتی وداغ توپشت دین رحمت راشکست             جان به لب شدازغمت شهرت مدینه بارها

تاکه چشمت بسته شده ای قافله سالارعشق             رم نمودند عده ای و پاره شد افسارها

آنقدرگویم پس ازتومیخ درهم خون گریست             ناله ها برخواست بعدت ازدرودیوارها

آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آخرای ماه سفرکرده که «سی روزه»شـدی              رنگ رخسارتو همرنگ محرّم شده است

عرشیان، منتظر واقعه ای جان سـوزند              چشم قدسی نفسان،چشمه ی زمزم شده است

شــب تــودیع پــیمبـر، شـهدا می گـفتند:              آه از این صبح قیامت،که مجسم شده است

تاکه برچیده شدازروی زمین«سایه ی وحی»              آســمان، ابری و آشفته و درهم شده است

«مجتبی»گلشنی ازلاله به لب،کردوداع              داغ او، داغ دل عــالــم و آدم شــده است

باغ، لبـریز شد از زمزمۀ «یاس کبود»              لاله، دل تنگ تر ازحجلۀ ماتم شده است

میهمانی،که«خراسان» شد از او باغ بهشت              میزبان غـم او «عیسی مریم» شده است

ازهمان روزکه زد سکّه به نامش درتوس              شب،پی کشتن«خورشید» مصمم شده است

تا بسوزد «دل ذریه ی» زهرای بتــول              زهــر در سـاغر انگور فراهم شده است

راستی تا بزند بوسه بر «ایوان طـــلا»              کمر چرخ به تعـظیم شمـا خـم شده است

پایتخت دل صاحب نظران است این جا              «مشهد»انگشت نمای همه عالم شده است

گـر چه بسیار خطا دیده ای از ما، امــا              سایۀ مهر تو کی از سرما کم شده است؟

گرچه من ذرّۀ ناقابلم ای شـمـس شموس!              باز پیوند من و عشق تو محکم شده است

تـا کسی بـنـدۀ سـلـطـان خـراسـان نشود              غمش از دل نرود، مشکـلش آسان نشود

من که این گونه پدر محوتماشای توأم             دخترت فاطمه ام غمزده زهرای توأم

گــریه ام را بنـگر خنده بزن بر رویم             باغبـانا نــه مگــر من گل زیبای توأم

دم آخــر سخنــی گــوی تسـلّایم بخش             زآن که افـسرده چوآیینه سیمای توأم

بارهـا از شفقــت دست مـرا بــوسیدی             سخنی گوی کــه مـن ام ابــیهای توأم

حالیا دست به پیش آر که بوسم دستت             من که پرورده این دسـت توانای توأم

پاسخــش داد نبــی کــی گل زیبای پدر             ازهمه بیش به فکر تو وغم های توأم

بعد من باز شــود باب ســتم بر رویت            سخــت امـروز در اندیشه فردای توأم

صبرکن زآن چه رسدبرتووبرجان علی             بس جگرسوخته بهرتوو مولای توأم

بینم آن شعله و دیوار و در و اندر بین            شــاهد زمــزمــۀ وا اَبــتـاهــای تــوأم

لیکن از عترت من زودتر آیی به برم             در جنـان منــتظر دیدن سیــمای توأم

ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم             وای مــن گـر تــو مدارا نکنی با پدرم

صبـر کـن ســیر ببــینم رخ بــابـایم را             چه کنم سدّ نگاهم شـده اشــک بصــرم

قسمت این بود که بـالای سرش بنشینم              چشم بگشایم و جـان دادن او را نگرم 

وقت جان دادن خودگفت:مقدراین است              دو مـه و نیم دگر فاطــمه را هم ببرم 

ای پــدر! مادر مظلومه من یار تو بود              من پـس ازرفتن توجان علی را سپرم 

با تــن خســته و بازوی کبود از مسجد              قول دادم که علی رابه سوی خانه برم 

دست از دامــن حیدر نکشم یک لحظه              گر بـــریزند همه اهــل مدینه بـه سرم 

قسمت این بــود که بعد از تو بمانم بابا              تاکه با دادن جان، جان علی را بخرم 

به فدای سر یــک مـــوی عـلی باد پدر              گـرمیـان در ودیـوار دهد جـان،پسرم 

جگرت سوخت به هربیت که گفتی «میثم»             اجـر ایـن ســـوخـتنت بـا احـدِ دادگرم

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

در بیــت وحــی آمده در مــی زنــد اجل           ایــن لحظه ی یتیمی زهرای اطهر است

جــاری است اشک دیده ی شیرخدا علی           انگــار آب غــسل نبی اشک حیدر است

عتــرت غریــب گشته و قرآن به زیر پا           دست امین وحــی خداونــد بـر سر است

بــاور کــنید بر جــگـر شــیر حــق علی           داغ نبــی فــقط نــه کـه داغ برادر است

رکن علی شکــسته و از بس شده غریب          ازغـصه گشته مثل همایی که بی پراست

یــارب بر او تـــو فاطمه اش را نگاه دار           زهــرا بـرای شیرخدا رکن دیگر است

مــویی مــباد کــم ز ســر فاطــمـه شــود           کو دست وتیغ وبازوی سردارخیبراست

«میثم» اگر رسـول خــدا رفت از جهان           نفس نبی به خلق امام است ورهبـراست

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

روشن شده است تابه ابد عالم وجود             از ســجده ی نماز شبت أیها الرّسول

تومیروی و در دل هرکوچه جاری اَست             عطر مـــتانت و ادبــت أیها الرّسول

آمـــاده ی ســـفر شدی و با وصیتت             جان ها اسیر تاب وتبت أیها الرّسول

گفتی رضای فاطمه شرط رضای توست             خشم خداست در غضبت أیها الرّسول

اما توچشم بستی ویک شهردردوداغ             شدسهم یاسِ جان به لبت أیهاالرّسول

اجـر رسالت تو ادا شد ولی چه زود

بی تونصیب فاطمه شدچهره ای کبود

در و دیوار عالم را سیه پوشید ای مردم             که غم درسینۀ اهل ولا جوشید ای مردم

تـمـام لاله ها سر در گریبانند از این غم             که زهرا در غم بابا سیه پوشید ای مردم

مدینه زین غم وحسرت فضایش دردآلوداست             درآن وادی شمیم دردوغم پیچیدای مردم

فضای آسمان ها را اگر پـوشیده ابر غم            غروبی غم فزا داردکنون خورشیدای مردم

به پاس آنکه گل ریزد به روی قبرپیغمبر             گل اشک ازدوچشم خویش زهراچیدای مردم

هـنوز از لاله های باغ بوی داغ می آمد             که خارفتنه در راه علی روئید ای مردم

اگررسم است گل می آورندازبهردلجوئی             چرادشمن به باغ وحی هیزم چیدای مردم

نه تنها آستان عصمت حق سوخت درآتش            که عرش ازنالۀ زهرابه خودلرزیدای مردم

نمی دانم چه آمد برسرباغ وگل و غنچه             که جبریل امین باچشم خـونین دیدای مردم

خدا را شکردرسوک وغم آل عباعمری             وفائی راخدا سوز جگر بخشید ای مردم

ای مدینه آفتاب حسن سرمد راچه کردی؟          آن خدایی عبدآن عبد مؤیّدرا چه کردی؟

جان جان عالم ایجاداحمد راچه کردی؟          از چه خاموشی بگوآخر محمّد راچه کردی؟

جا به زیر خاک دادی روح روح انبیا را

آنکه بار خلق رابر دوش خودمی بردچون شد؟          آنکه بهرعزّت ما خون دل می خورد چون شد؟

آنکه خندیدو لبش ازسنگ کین آزردچون شد؟          آنکه گُـل گفت و گُل رویش زغم پژمرد چون شد

در کجا کردی تو پنهان آفتاب جان ما را

قلــب آدم در غــم پیغــمبـر خاتم گــرفته          بغض مانده  در گلوی عترت  و عالم گرفته

منبر ومحراب ومسجدرا غبارغم گرفته          حضرت زهرا سیه  پوشیده  و ماتم گرفته

اشگ غربت کرده پُر چشم علیّ مرتضی را

ای مدینه ای مــدینه جـامۀ نیلی به تن کن          یا امیرالمؤمنین جان دوعالم را کفن کن

گوهراشک از دو چشم خود نثارآن بدن کن          پاک بادست محبّت اشگ از چشم حسن کن

کن نوازش از ره رأفت شهید کربلا را

زینـب و کلثوم با مادر عزا دارند هر دو         باعلی در گریه واندوه و غم یارند هر دو

در کنار فاطمه با چشم خونبـارند هر دو          دیده گریان،دست بر دل،سر به دیوارند هردو

هر دو می بینند اشک غربت شیر خدا را

فــاطمه یکدم نیفتـد نام بــابـا از زبـانش         جان رسیده برلب و ازدست رفته جان جانش

تیره تراز گوشۀ بیت الحزن شد آشیانش         هیـزم آوردند جای دسته گل در آستانش

سوختند از شعلـۀ آتش در بـیت الـولا را

باغبانا بعد عمری خون دل حقّت ادا شد          غنچه از گُل،گُل ز بلبل، بلبل از گلشن جدا شد

با تن تــنها اسـیر روبهان شیــر خدا شد          فاطمه از پا فتاد و طفل معصومش فدا شد

تسلیت دادند با ضـرب لگد خیـرالنّسا را

اوّلین تیغی که دشمن بعد پیغمبر کشیده          پیش چشم فاطمه بر کشتن حیدر کشیده

ناله آنجا از جگر صدّیقۀ اطهـر کشیده          زین جنایت ناله هم محراب وهم منبرکشیده

در غم حــیدر کـشیده نالۀ واغــربتا را

یامحمّد بعد تو شیر خدا خانه نشین شد          چون کتاب آسمانی دخترت نقش زمین شد

لاله باران پیکرپاک حسن از تیرکین شد          کشته فرزندت حسین ازخنجرشمرلعین شد

شرح، «میثم» میدهد بر امّتت این غـصّه ها را

تشبیه ووصف روی توکار خیال نیست             آئـیـنـۀ وجــود خــدا را مـثــال نـیـسـت

بر هــرچه هــست، نام محمّد نوشته اند             آری که اسم ورسم خدا را زوال نیست

این اعتقاد ماست که لقمه به جای خود             حتی نفس کــشیدن بی تو حــلال نیست

مــا را محــبّت نــبوی رو ســپید کــرد             رویش سیــاه هــرکه غـلام بلال نیست

از جمع ما ابوذر و سلمان درست کــن             این جمله کارها که برایت محال نیست

در خــاک مــا اویس قرن رشد می کند             وقــتی بــرای دیدن رویت مجال نیست

بال و پر شکــسته تو را درک می کند             بی روضۀ تو راه به سوی کمال نیست

روز دوشــنبــه آمــد و حال تو زار شد

زهــرا شـکست پیش تو و بی قرار شد

روز دوشنبه غـصه ی مادر شروع شد             آری عــزای داغ پــیمــبر شـــروع شد

روح الامــین بــرای تــسلیّ نزول کرد             تا گریه های ســورۀ کــوثـر شروع شد

وقــت وداع دخــتر خــود را نـگاه کرد             حرف از شکست بال کبوترشـروع شد

ذکــر حــدیث صــورت نــیلی فـــاطمه             مرثیه های کوچه و یک در شروع شد

برسینه اش حسین غریبش که تکیه زد             صحبت زشمرو سینه وخنجرشروع شد

این پــنج تن برای کسی گریه می کنند             گویا که روضه ی علی اکبر شروع شد

این روضه قـلب آل علی رابه خون کشید

دشمن چـه دیرنیزه زجسمش برون کشید

شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد             سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد             فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد

به باغ سبز فلک، مهر و مـاه پـژمردند             زمین به سر زد و لبخند آسـمان گم شد

دوبـاره شب شد و در ازدحـام تاریکـی             صدای روشن خورشید مهربـان گم شد

پس ازتو،پرسش رفـتن بدون پاسخ ماند             به ذهــــن جاده تکاپوی کاروان گم شد

بهارصید خزان گشـت و باغ گل پژمرد             شبی که خنده ی شیرین باغبـان گم شد

ترانـه ازلب معصـوم «یــاکریــم» افتاد             نسیم معجــــــزۀ گل، ز بـوستان گم شد

شکست قلب صبور فرشـتگـــان از غـم             شبی که قبـلـه ی توحید عاشقان گـم شد

رسـید حضرت روح الامین و بر سر زد             کشیدصیحه زدل،گفت:بوی جان گم شد

نشسـت بغض خـدا در گلوی ابراهـیـــم             شبی کـه کعبۀ جان قبله ی جهان گم شد

غـرور کعبــه از این داغ ناگهـان پاشید             نمـــاز و قبله و سـجاده و اذان گـــم شد

«ستاره ای بدرخشید و.»تسلیت ای عشق             ز چشم زخم شب فتنـه، ناگهــان گم شد

به عزم وصف تو دل تا که ازمیان برخاست             قلم به واژه فرو رفـت و ناگهان گـم شد

به هفت شهر جمــال تـو ای دلیل عشق              شـبیه حضرت عطار، می توان گم شد

به زیــر تیغ غمت، در گــلوی مجنونـم            زشوق وصل تو،فریـاد«الامـان» گم شد

ازآن دمی که دلم خوش نشین داغت شد             به مرگ خنـده زد واز غم جهان گم شد

از سوزِ تب تـوانی به پیکـر نـداشتی            فکری به غیر فاطمه در سر نداشتی

یـادِ خـدیجه می کـنـی و آه می کشی            یعنی که تاب دوریِ هـمـسـر نداشتی

بعد از غدیر و توطـئه هایِ منـافـقـین            دلـشـوره جـز غـریبی حـیدر نداشتی

میـخـواستی سفارش حقِ عـلـی کـنی            امّا چـه فــایــده که تو یــاور نداشتی

عمری برای اینکه هدایت شوند خلق            در سینه غیر یک دلِ مضطر نداشتی

وقتی صدایِ فـاطـمـه آمد که سوخـتم            در عرش می شنـیدی و باور نداشتی

رفتی از این دیار وَ اِلّا به یک نفـس            تـابِ صـدایِ نـالـۀ دخـتــر نـداشـتـی

مسمار داغ بود و لب از سینه برنداشت            آنـجـا مگـر بهشت مُـعـطّـر نـداشتـی

پـنجـاه سـالِ بعـد مشخـص شود چرا            از روی سینه جسمِ حسین بر نداشتی

وقـتـی عدو محاسن او را گرفته بود            از ره رسیدی عمّامه بر سر نداشتی

کم گریه کن که گریه امانت بریده است           گـویا که وقت رفـتـن بـابـا رسیده است

حق داری ازغمش به سر و سینه میزنی           چون مثل او کسی به دوعالم ندیده است

در روز آخـرش چه شده این چنین نبی           جز اهل بیت تو زهمه دل بـریـده است

بر روی سینه اش حـسنیـن ناله می زنند           اشکش برای هر دو زغمها چکیده است

برگو که مرتضی چه شنـیـده کـنـار او           رنگش چنین ز طرح مسائل پریده است

ایـنـجـا همه برای شما گریه می کـنـنـد           چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است

این روزها به پشت در خـانـه ات مرو           گویا عدو که نقشۀ قـتـلـت کـشیده است

جان حسین و جان حسن جان مرتضی           کم گریه کن که گریه امانت بریده است

در مــاتــم فــراق پــدر گــریه میکـنم          همراه شمس و نجم و قمرگریه میکنم

شب ها و روزها ز غمش مویه میکنم          تا آخــرین  تــوان بصــر گریه میکنم

خواب شبانه ازسر زهـرا پریده است          مانـنـد شـمـع تا به سحـر گـریه میکنم

داغی عظیم دیده ام ای مـردمان شهر          با لحن جـانگـدازی اگر، گـریه میکنم

پـیـغـمـبـر طـوایـف اهــل بـکــاء شدم          قــدر تـمـام اشـک بـشـر گـریه میکنم

خشکد اگر که چشمۀ اشکم دوباره من          با دیده های سرخ جـگـر گـریه میکنم

بسكه از آه، دل شـعـلـه ورت ميسوزد          با تــمــاشـاي تو قـلب پـدرت ميسوزد

اي جگر گوشۀ من شعله مزن بر جگرم          جگرم سوخت ز بسكه جگرت ميسوزد

زودتــر از همه پيـش پــدرت مي آيي          زودتر از همه شمع سحـرت ميسوزد

بعد من هرچه بلا هست سرت مي آيد          بعدمن واي كه پا تا به سرت ميسوزد

زير پــرهاي تو آرام گــرفـتــم بــابــا           حيف،ازشعلۀ در بال و پرت ميسوزد

گاه در كوچه اي از درد زمين مي افتي        گاه ازضرب كسي چشم ترت ميسوزد

 گاه يك نقش به يك روي تو جا ميگيرد         گاه يك زخم به روي دگرت ميسوزد

 گاه در پشت در خانه ي خود مي نالي         چشم وا ميكني و دورو برت ميسوزد

 يك طرف دست تو در پاي علي مي شكند         يك طرف دختركت پشت سرت ميسوزد

 از صداي تو در آن شعله علي مي فهمد          كه اگـر فــضـه نيايد پسرت ميسوزد

 دختـرم گــریــۀ تو پشت مــرا میشکند            بیش از این گریه نکن قلب خدا میشکند

رحم کن بر دل خود آب شدی از گریه            بغض سربسته از این حال وهوا میشکند

تا که نشکسته قدت راه برو در بر من            که پس از رفتن من دیــــده بـلا، میشکند

باز بوسیدم ازاین دست که زد شانه مرا            حیف یک روز کسی دست تو را میشکند

تو سیه پوش من وشهر به همدردی تو            حــرمت شیــر خــدا را همه جا میشکند

کودکانت همه در پشت سرت میلرزند            که در خانه به یک ضربه ی پـا میشکند

می دوی پشت علی تا که رهایش نکنی            ضربـه ای می رسد و آیـنــه را میشکند

بس که دنبال علی روی زمین می افتی            دل جدا سینه جـــدا شــــانه جـدا میشکند

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیـم            لطــفی اگــر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّــهــا الــرّســول بـدون دعـای تو            از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم

بی حب خاندان تو در خانه ی کرم            جایــی نــداشتــیـم و مهمان نمی شدیم

ما امت توأیم وعلی هم کنار توست            آیـیـنه ات نــبـــود نــمایـان نمی شدیم

ما پای غربت نوه هایت نشسته ایـم            ور نه شـبــیــه نم نم باران نمی شدیم

هــم ناله هـای امشب مــولای امتیم 

ما سـوگــوار رحلت بــابــای امتیـم

در جان مسلمین چــو آذر گــذاشتند            بر جــان شیعــیــان دو برابر گـذاشتند

آه از نهـاد اهـل ولایت بــلــنــد شـد            بر سینه تا که داغ پــیــمــبــر گذاشتند

 آقای من، بــزرگ قبیله، ز داغ تو            برروی خاک عرصۀ محـشـر گذاشتند

هستی گریست تا نوه هایت رسیده و            با گریه روی سینه ی  تو سر گذاشتند

تو باغبــان امتی و جـــای اجـر تو            یک شــاخه یاس را وسط در گـذاشتند

با رفتنت مصیبت زهرا شروع شد            داغ پـسر به ســینـه ی مـادر گذاشتند

درکوچه ها غرورعلی را کسی شکست  

در کوچه بود فاطمه روی زمین نشست